Het dorp Vreren maakte aanvankelijk deel uit van de fiscus van Maastricht en behoorde samen met Wilre, Rotem, Montenaken en Veulen tot de goederen die keizer Frederik Barbarossa in 1174 in pand gaf aan de bisschop van Luik voor een lening van 1000 mark. Vanaf die datum heeft de heerlijk heid Vreren steeds toebehoord aan de prins-bisschop van Luik die er een schepenbank, een gerechtshof, oprichtte. De door hem aangestelde meier of schout en de schepenen volgden en eerbiedigden de Luikse wetten en gewoonten. Niet te verwonderen dus dat er op het grondgebied van Vreren ook heel wat leen- en vooral laat- of cijnsgoederen lagen. Ze waren afhankelijk van het hof van Luik.
Van de door de schepenbank gebruikte zegels zijn er nog drie bewaard gebleven. Het eerste hangt aan een akte d.d. 5 mei 1365 van de abdij van Val-Saint-Laurent. Het tweede zegel hangt aan een akte dd. 10 oktober 1397 van het OLV-kapittel van Tongeren. Het derde zegel d.d. 20 juli 1439 maakt deel uit van het fonds van de abdij van Robermont en wordt bewaard op het Rijksarchief van Luik. De zegels dragen de beeltenis van Sint-Medardus. Het Koninklijk Besluit van 12 mei 1965, dat aan de gemeente Vreren een eigen wapen toekende, blijft dan ook zeer vaag. Het luidt als volgt: ‘In blauw een heilige bisschop, rechtstaand, aanziend, met de rechterhand zegenend op antieke wijze en houdend in de linkerhand een staf met de kromming naar buiten gekeerd, alles van goud.” Vreren is echter al jaren geen zelfstandige gemeente meer, want in 1977 werd het samen met Diets-Heur bij Tongeren gevoegd.